Gedachteloos staarde ze uit het raam. Staarde, want ze zag niets van wat er te zien viel. Ze was elders met haar gedachten. Bij haar vriendin die een paar dagen geleden was overleden. Pas 38. Nog veel te jong. Ja, zo kan het gaan. Ineens weggerukt worden uit het leven. Terwijl je altijd dacht dat je wel minstens tachtig zou worden, of zoiets.
Het zou haar zelf ook kunnen overkomen. Geen fijne gedachte, maar het was wel waar. Eva had dit toch ook niet verwacht? Ze wilde nog zoveel, had allerlei plannen voor straks. Geen ‘straks’ meer voor Eva.
Hoeveel ‘straks’ zou er voor haar zelf nog zijn? Niemand die het weet. Ze probeerde die nare gedachte kwijt te raken, maar hij bleef door haar hoofd spoken. Wat te doen, als er geen ‘straks’ meer is? Als er alleen nog maar NU is?
Je laten verlammen door deze gedachte is geen optie, realiseerde ze zich. Ineens besefte ze wat ze dan allemaal kwijt zou raken, dus wat ze nu allemaal had. Hoe RIJK ze eigenlijk was.
Een aardige man, niet perfect en soms ook best irritant, maar toch. Twee leuke, lieve kinderen, ook vaak lastig en soms bijna onhandelbaar, maar toch. Een fijn huis, weliswaar volgepropt met spullen, waardoor ze zich vaak moedeloos en down voelde, maar toch.
Een gezond lijf, weliswaar met allerlei klachten zo af en toe, maar toch. Een goede baan, die vaak veel te veel van haar vroeg, maar toch. Een redelijk inkomen, waar ze regelmatig niet genoeg aan had, maar toch. Haar ouders, weliswaar vaak wat mopperig, omdat ze niet vaak genoeg langs kwam, maar toch.
En dan alle mogelijkheden als vrij mens in Nederland, om te denken wat je wilt, om te gaan waar je wilt en om te doen wat je wilt, weliswaar met allerlei beperkingen, maar toch.
Ze voelde ineens een golf van dankbaarheid in haar lijf en bedacht dat haar enige mogelijkheid was om NU te genieten van ALLES. Van wat ze had, van wat ze was en van wat ze kon.
Het was alsof haar ogen ineens letterlijk open gingen. Ineens zag ze de bomen in de tuin die zachtjes wiegden op de wind, de late rozen die ondanks de regen nog steeds bloeiden en de hond die vrolijk kwispelend in de tuin rond scharrelde.
Een heldere wakkerte kwam over haar en ze draaide zich om en keek rond in de kamer waar ze stond. Hun slaapkamer. Ze zag ineens heel helder hoe rommelig die slaapkamer eigenlijk was. Overal kleren, wasgoed op de vloer, rondslingerende schoenen en allerlei spullen die er helemaal niet hoorden.
Ze kon er open naar kijken zonder zichzelf te veroordelen, als een buitenstaander die alleen maar constateerde wat hij zag. Ineens besefte ze ook dat ze dit niet meer wilde. Ze wilde een slaapkamer waar ze tot rust kon komen. Ze besloot ter plekke dat dit haar eerste prioriteit zou zijn. Ze werd er zelfs een beetje vrolijk van. Haar nieuwe doel waar ze NU iets aan ging doen.
Ze herinnerde zich dat ze in een van de Ruimtewijzers, waar ze al een tijdje op geabonneerd was, iets gelezen had over het gebruik van de timer en het nemen van kleine stapjes. Ze had zelfs ooit het leuke, kleine boekje De kunst van KaiZen aangeschaft. Nog een half uur voor ze de kinderen op moest halen. Die tijd ging ze gebruiken.
Ze zette de timer op een kwartier en begon met het oprapen van alle rondslingerende kleren. Die legde ze allemaal op een stoel. De kleren van haar partner op zijn stoel en de hare op haar eigen stoel. De vuile kleren gingen direct in de wasmand en de schoenen onderin de kast.
Ze keek op de timer. Ze was pas tien minuten bezig! En het zag er al zoveel beter uit! Ze had nu nog twintig minuten over! Die gebruikte ze om haar kleren die nu op de stoel opgestapeld lagen uit te zoeken, ze terug in de kast te hangen, ze bij het verstelgoed te leggen, of ze buiten te hangen om te luchten.
Ook haalde ze alle rondslingerende spullen weg die niet in hun slaapkamer hoorden, zoals speelgoed, gereedschap, de stofzuiger, een kinderstoel die ze soms op het balkon gebruikte en heel veel oude kranten. Toen de timer na het tweede kwartier afging, was ze heel blij.
Wat had ze veel kunnen doen in dat half uurtje! Ze was heel anders bezig geweest dan anders. Zonder de bijna ‘normale’ schuldgevoelens en veroordelingen en heel alert en aandachtig. Wat een verschil! Ja, ze was aanwezig in het volle besef van het moment. Van het NU, van het enige moment wat er bestaat.
In deze blijheid ging ze op pad om haar kinderen te halen. Intens dankbaar dat zij er nog wel was, dat haar kinderen er nog waren en dat ze zelf op de fiets kon springen om ze te halen. Ja, dat was de sleutel besefte ze: blij en DANKBAAR zijn voor wat er NU is.
Niet alsmaar op weg zijn naar een straks dat nooit komt, omdat je van het ene straks naar het andere straks blijft hollen, in plaats van je te ontspannen in het Nu en daar te doen wat je te doen hebt.
Dan gaat het ene Nu geruisloos over naar het volgende NU en alleen in het Nu kun je gelukkig zijn en wordt opruimen een HULPMIDDEL om je leven zo te maken als jij het graag wilt, in plaats van een moedeloos makend MOETEN.
Waar zit die magic in? Wat maakt dat opruimen geen hopeloze, vervelende en oeverloze taak wordt? Hier de ZEVEN SLEUTELS:
1. AANWEZIG zijn. Daar waar je bent aanwezig zijn met je volledige aandacht, in plaats van wegdromen over later of je verliezen in negatieve rampscenario’s.
2. AANDACHT geven aan JEZELF. In contact zijn met hoe je erbij zit, wat je voelt en wat je wilt en dat waarderen en respecteren, ook als het geen ‘mooie’ gevoelens zijn.
3. AANDACHT geven aan je OMGEVING. Echt ZIEN hoe het erbij staat of ligt en voelen of dat is zoals je het wilt. Of dit bij je past, of dat je het anders wilt, zonder jezelf of de situatie te veroordelen.
4. LIEFDEVOL zijn naar jezelf, precies zoals je bent. Jezelf niet forceren, veroordelen of beschuldigen, maar begripvol zijn. Voor alles is een reden, ook al weet jet die misschien niet, maar dat hoeft ook niet!
5. KLEINE STAPJES zetten naar waar je naar toe wilt. De timer gebruiken en alle kleine stapjes waarderen, zodat elk stapje dat je zet plezierig is en je blij maakt.
6. Wel een DOEL hebben, maar niet wachten met je waardering, met genieten tot je het bereikt hebt. Geniet van elke stapje dat je zet, zoals peutertjes dat doen die net hebben leren lopen. Dan bereik je het doel vanzelf.
7. BESEFFEN dat GELUK nooit zit in je omstandigheden, maar in de LIEFDE waarmee je jezelf en de omstandigheden benadert en bekijkt. Beseffen dat je óók in een rommelige omgeving gelukkig kunt zijn als je jezelf en de situatie niet veroordeelt, ook al is die situatie (nog) niet zoals je graag zou willen.
Dit waren/zijn mijn zeven sleutels naar OPRUIM MAGIC. Kijk maar eens of ze jou ook helpen om anders om te gaan met opruimen, met het leven en met jezelf.
Heb je nog VRAGEN hierover? Of iets toe te voegen? Zet het onder dit artikel, dan heeft iedereen er iets aan, of mail me. Leuk om jouw vragen of reactie te krijgen.
Veel plezier met het gebruiken van de zeven sleutels!
Hartelijke groet!