Kerst komt eraan.
De tijd van kerstbomen, lichtjes, kaarsen, prachtig gedekte tafels, lekker eten en drinken, mooie kleding en allerlei andere pracht en praal. Het trekt ons aan.
Verlangen
We verlangen allemaal naar schoonheid, naar mooie dingen en naar het sprookje wat deze schone glinsteringen ons lijken te beloven. Forever happy, iedereen blij, gelukkig en stralend.
Je best doen of juist niet?
We doen er alles aan om dit te realiseren, of we zijn teleurgesteld en zetten ons ertegen af. Gewoon boerenkool eten, niks glitter en glamour, toch allemaal nep!
Waar we naar zoeken.
De basis van beide keuzes is hetzelfde: we zijn op zoek naar ECHTHEID, naar waarachtigheid, naar echte liefde en geluk, naar VERBONDENHEID zodat we ons kunnen ontspannen in de veiligheid van het geliefd zijn.
Hoe het is.
Maar wat we zo graag willen is helaas meestal ver verwijderd van de situatie waar we in zitten. Er is zoveel verdriet, zoveel pijn, zoveel verborgen ellende en daaraan gekoppeld het verlangen naar en de onmacht om iets te doen aan al dit leed in de wereld.
Groot of klein.
Ik bedoel niet alleen groot leed, zoals moeten vluchten, verlies van een dierbare, of geconfronteerd worden met een dodelijke ziekte, maar ook het zogenaamde ‘kleine’ leed, zoals een feest waar je je erg op had verheugd, wat niet doorgaat of je nieuwe fiets die wordt gestolen. Zaken die zeker niet wereldschokkend zijn, maar voor jou wel heftig.
De link met opruimen.
Daaronder valt ook het lijden onder de chaos in je huis. Het steeds maar weer je best doen om alles netjes te krijgen en er toch steeds niet echt in slagen.
De emoties die dat geeft.
De hopeloosheid, de moedeloosheid en de twijfel aan jezelf die daardoor ontstaan, kunnen je flink plagen. Je wilt er vanaf, maar hoe? Je doet al zo je best. Waarom vind je nog steeds die oplossing niet?
Een pijnlijke conclusie.
De conclusie is bij velen dat er toch beslist iets mis met hun moet zijn! Anders lukte het toch wel? Au!! Dat doet pijn en daar word je echt niet vrolijk van.
De oplossing?
Misschien hoop je dat ik jou de oplossing zal geven, zodat je huis wel ineens miraculeus opgeruimd raakt. Helaas, slecht nieuws: dat gaat niet gebeuren, want die oplossing is er niet. Maar het is ook niet hopeloos, als je dat misschien denkt.
Waar dan wel?
Een oplossing zit namelijk niet in je spullen, of in een opgeruimd huis, maar in jezelf. In je mindset. In de benadering van jezelf en van je omgeving. De straling, het geluk en de blijdschap die we zoeken zit in onszelf.
Niet nieuw.
Dat hoor je vast niet voor het eerst, maar doe je er ook iets mee? Iets anders dan jezelf opnieuw afkraken, omdat je die innerlijke vrede nog niet hebt gevonden of gerealiseerd?
Hoe dan?
Hoe pak je dat eigenlijk aan? Je mindset veranderen? Zeggen of denken: ik moet het in mezelf zoeken, schiet niet op. Een commando waarvan iedereen gaat steigeren. We willen niets moeten!
Hoe begin je?
Wat is dan de eerste stap die je wel kunt zetten? Een stap die ook werkt? De enige stap? Naar mijn idee althans. Dat is STOPPEN met VECHTEN tegen hoe het nu is. Hoe het nu in je omgeving is, hoe het nu in je huis is, hoe het nu met jou is of met je kinderen. Geef het op, je strijd tegen wat dan ook.
Een stil plekje.
Ga ergens rustig alleen zitten en laat jouw situatie eens in je gedachten voor je verschijnen. Precies zoals het nu is. Maak het niet mooier, maak het niet erger, kijk ernaar en…voel de pijn die het oproept. De pijn van de chaos waar je zo’n last van hebt, de pijn van de spanningen in je gezin, de pijn van het verdriet van je kind of kinderen, of wat er maar aan narigheid in jouw leven is. Voel het en laat het er zijn.
Opmerkzaamheid.
Merk het op als je gaat (ver-)OORDELEN, of BESCHULDIGEN en stop daar dan mee. Ga terug naar het voelen van de pijn. Zó is het nu in jouw leven, zoals er in ieders leven pijn en verdriet en narigheid is, ook al lijkt het bij anderen probleemloos, of in elk geval veel minder erg te zijn. Dat is niet zo. Echt niet.
De schone schijn.
De meeste mensen weten het erg goed te verbergen, misschien jij ook wel. Om de schijn op te houden, uit schaamte, omdat ze denken dat zij een uitzondering zijn in de wereld van al die wel geslaagde mensen. Maar pas op! Het is schijn! Als je mensen beter leert kennen, ontdek je dat ook. Iedereen heeft zijn lijden, zijn verdriet en zijn problemen.
Hoe dan wel?
Wees MILD naar jezelf, want alleen met COMPASSIE en liefdevolle vriendelijkheid naar jezelf is dit op te lossen. Er kan alleen vrede komen door te STOPPEN met vechten, want strijd en geweld roept altijd nieuw geweld op.
Als rimpels in de vijver.
Als jij lelijk doet tegen jezelf, word je innerlijk boos en verbitterd en dat draag je uit (projecteer je) naar de mensen om je heen. je wordt onaardig, hard en scherp. Sarcastisch of gemeen. En dat verspreidt zich als de rimpels in een vijver.
Liefderimpels.
Door er anders, liefdevoller mee om te gaan, kun je in jouw vijver liefderimpels laten ontstaan en zachtheid verspreiden. Door te glimlachen tegen een ander bij voorbeeld, maar dat kun je alleen als je ook naar jezelf kunt glimlachen, als je innerlijk mild kunt zijn.
Zacht én krachtig.
Door de pijn te voelen, komen er misschien tranen, kan je hardheid smelten en kom je bij je diepste kern die liefde IS. Daar is zachtheid, mildheid, begrip, maar ook liefdevolle kracht en doortastendheid. Geen zoetsappigheid of medelijden.
Praktische stapjes.
Vanuit deze plek van liefde kun je kijken naar wat je praktisch kunt doen om jouw situatie op dit moment, binnen jouw mogelijkheden te verbeteren zonder te forceren.
Vanuit vrede.
Je kunt ook in een wanordelijk huis gelukkig zijn, door je te ONTSPANNEN in hoe het is. Door het vechten tegen jezelf en je situatie op te geven. Door vanuit VREDE kleine stapjes te nemen om te veranderen wat in je macht ligt.
Pas op!
Ik bedoel dus niet dat je alles maar GOED zou moeten vinden! Je kunt nog steeds heel scherp zien dat een bepaalde situatie niet goed is of beter zou kunnen, maar je stopt het (innerlijke) verzet ertegen. Het gemopper en het geklets in je hoofd.
Tot slot.
Ik wil dit afsluiten met een gedicht wat ik al eerder geschreven heb over VREDE. Dat past ook wel bij deze tijd van het jaar en bij mijn wens en verlangen naar échte vrede voor IEDEREEN. De enige manier waarop oorlogen te stoppen zijn, is door te zorgen dat iedereen het goed heeft en tevreden kan zijn, omdat in elk geval zijn basisbehoeften bevredigd zijn.
Geweld werkt niet.
Géén bommen, maar voeding, een thuis, onderwijs én meditatie brengen vrede dichterbij. Maar laten we beginnen bij ONSZELF en stoppen met het veroordelen en afkatten van onszelf, zodat onze rimpels van (zelf-)compassie de wereld mooier maken.
Doe je ook mee?
Vrede is niet langer vechten
Ruimte geven aan wat is
Even stil staan en ervaren
Dankbaarheid of droefenis
Eenzaamheid van vele jaren.....
Vrede hebben met geen vrede
Radeloos zijn of relaxed
Eindelijk de strijd opgeven
Discussies stoppen, los van tekst
Echt contact en diep vergeven....
Vrede is ook welkom heten
Ruimte maken voor wat ontstaat
Eigen wensen overgeven
Durven zijn bij hoe het gaat
Eerlijk en waarachtig leven.....
Ik lees ook graag wat jij ervan vindt! Zet je reactie dan liefst hier onder deze tekst. Dan antwoord ik er hier op en zo heeft iedereen er iets aan. Privé reageren via een mail mag natuurlijk ook altijd.
Ik wens jou een heel
VREDIG, ONTSPANNEN en RUIMTELIJK 2016!
PS. Op mijn website staan meerdere pagina's genaamd: "Boeiende Boeken". Op een daarvan staan allemaal boeken over compassie en zelfcompassie. Neem er eens een kijkje. Er is vast wel een bij die jou inspireert. Je zou het jezelf cadeau kunnen geven uit liefde voor jezelf en wetende dat als jij meer compassie voor jezelf krijgt, je ook voor alle mensen om je heen een prettiger mens bent. Houden van jezelf is dus bepaald niet egoïstisch!