VALENTIJNSDAG vandaag, de dag van de liefde. Een gebruik wat al heel lang bestaat en waarvan de oorsprong niet helemaal duidelijk is. Er bestaan nog al wat verschillende meningen over. Hieronder een Valentijnskaart uit 1909.
Deze dag wordt gretig gebruikt door de commercie om je te verleiden vooral dure cadeaus te kopen voor je geliefde. Gelukkig laten de meeste verstandige mensen zich niet gek maken en doen ze hier niet aan mee.
Ze kiezen hun eigen vorm om hun liefde te tonen op deze dag, of doen dat juist op een andere. Toch zijn dit soort dagen leuk om eens even stil te staan bij het thema.
Liefde, een van de veel gebruikte en misbruikte woorden, die we toch niet kunnen missen. Hoewel het nauwelijks te definiëren valt, is het wel heel goed te voelen wat liefde is. Je hebt veel soorten liefde en over wat échte liefde is, verschillen de meningen ook nog al.
Voor mij is liefde de 'stof' waar we van gemaakt zijn. Ons wezen is liefde. We komen vol liefde ter wereld. Dat zie je meteen in de ogen van een baby, tenzij je al zo beïnvloed bent door een kerk en bent gaan geloven dat je zondig wordt geboren.
Hoe komt het dan dat de wereld toch niet alleen maar liefdevol is en dat we een dag als Valentijnsdag nodig hebben om ons weer aan de liefde te herinneren? Ik denk dat dit komt doordat we langzaam maar zeker verwijderd geraakt zijn van de liefde.
We hebben onszelf afgesloten uit bescherming tegen pijn en verdriet en de boze buitenwereld. We zijn van alles gaan geloven over onszelf door wat we om ons heen zien gebeuren en zo geven we als volwassenen steeds weer de niet-liefde door.
Een mooi voorbeeld kwam ik toevallig tegen toen ik de tv aanzette voor het journaal en op de verkeerde knop drukte, waardoor ik in een programma van SBS kwam. Daar was Dr. Phil in gesprek met een vrouw met eetproblemen.
Ze vertelde hoe haar eetprobleem was begonnen:
"Als klein meisje hoorde ik mijn moeder met haar vriendin praten over dat ze te dik was en moest afvallen. Dat ze zichzelf niet mooi vond. Ik was verbijsterd, want ik vond mijn moeder prachtig. De mooiste vrouw van de wereld was ze voor mij.
Als er met haar iets mis was, terwijl er niets te zien was, dan moest er met mij vast ook wel iets mis zijn. Misschien was ik ook wel te dik. Hoewel mijn moeder steeds zei dat ik mooi was, kon ik dat niet geloven, omdat ik zag hoe zij over zichzelf dacht.
Ik was er van overtuigd dat ik ook wel te dik zou zijn en begon ook te lijnen, maar doordat ik steeds honger had, kon ik het niet laten om stiekem toch te eten. Ik schrokte mijn eten naar binnen en kotste het vol schuldgevoel later weer uit."
Een eetprobleem was geboren. Hoewel de moeder dus haar best had gedaan haar kind wel te waarderen, had het niet gewerkt, omdat het kind zag dat haar mooie moeder helemaal niet van zichzelf hield.
Ik denk dat daar voor ons allemaal een grote les in schuilt: niet wat we zeggen, maar wat we echt geloven en dus uitstralen geven we door aan anderen en vooral aan onze kinderen. Het kan ook op andere manieren dan door een eetprobleem naar buiten komen.
Omdat onze moeders meestal niet van zichzelf hielden, hebben ze dat ongewild doorgegeven aan ons: hun kinderen en als we niet oppassen, geven wij dat weer door aan de onze en zo kan dat zich generaties lang voortzetten.
De enige uitweg is bewustwording en een koerswijziging. Gaan koersen op echte liefde voor onszelf. Weer blij durven zijn met wie we zijn, houden van onszelf met alles erop en eraan, dus óók onze onhebbelijkheden, onze fouten en onvolmaaktheden. Ons lijf dat niet zo is als we graag zouden willen, onze prestaties die minder zijn dan we graag zouden willen en onze leefsituatie waar van alles aan ontbreekt.
Helaas is er geen knop die je even om kunt zetten, waardoor je ineens wel van jezelf gaat houden. Hoe pak je dat dan wel aan? Ik denk dat de eerste stap is je bewust worden van het gebrek aan liefde voor jezelf. Dat doe je door te kijken naar hoe je jezelf behandelt. Hoe praat je tegen jezelf? Hoe zorg je voor jezelf? Respecteer je je eigen grenzen? Gaan anderen altijd voor?
Een logische (maar gevaarlijke) reactie zou zijn om je kapot te schrikken van wat je ziet en jezelf te veroordelen, omdat je jezelf zo respectloos behandelt. Zo gauw je dat opmerkt, haal je je gevoel voor humor tevoorschijn en lach je om je reactie. Want nee, dat schiet niet op: jezelf veroordelen, omdat je jezelf veroordeelt! Wees blij dat je je er nu bewust van bent. Realiseer je dat je jezelf tekort doet hierdoor en ontspan.
Wat kun je nu anders gaan doen? Misschien moet je het eerst goed tot je door laten dringen dat jij even belangrijk bent als een ander en dat goed voor jezelf zijn, van jezelf houden niet egoïstisch is, maar juist goed voor de mensen om je heen.
Als jij een gelukkig mens bent en dat ook uitstraalt, hebben je kinderen, je vrienden, je partner, je familie het meest aan je. Gelukkig zijn is besmettelijk, net als ongelukkig zijn. Elk 'Nee' dat je tegen een ander zegt, in het kader van voor jezelf zorgen, is een 'Ja' tegen jezelf.
Mensen die echt om je geven respecteren dat, ook al zullen ze het niet altijd leuk vinden. Het is een kwestie van stap voor stap een andere koers gaan varen om jezelf de goede kant op te sturen. Vergeet daarbij niet van de vaart, van het proces zelf dus, te genieten. Elk klein stapje wat je zet, is een bijdrage aan een gelukkiger leven, aan een liefdevoller leven.
Maak deze Valentijnsdag tot een dag vol liefde voor jezelf en laat je liefde voor de mensen om je heen ook blijken. Dat kan heel goed samen gaan. Word je eigen geliefde, dan is het ook niet zo pijnlijk meer als je geen andere geliefde hebt in je leven. En, door zelf een liefdevol en stralend persoon te zijn, zul je veel meer kans hebben een liefdevolle ander aan te trekken.
Wat heeft dit nu te maken met opruimen? Ik merk heel vaak dat mensen die in de rommel zitten, eigenlijk erg boos op zichzelf zijn. Ze veroordelen zichzelf, omdat ze er zo'n troep van hebben gemaakt.Ze schamen zich ook vaak, omdat de situatie niet is zoals zij graag zouden willen. Het past niet bij ze, anders zouden ze er geen last van hebben.
Als ze opruimen, is dat nooit genoeg, want ze letten alleen maar op wat er nog NIET is gedaan. Ze mopperen (meestal inwendig) voortdurend op zichzelf en bewijzen zichzelf zo keer op keer dat ze niet goed genoeg zijn, dat ze tekort schieten en dat ze zich eigenlijk moeten schamen over zichzelf.
Dat geeft een rot gevoel, waardoor ze nog meer een hekel krijgen aan opruimen en er de brui aan geven. Zo is de cirkel rond en hebben ze weer het bewijs gecreëerd dat ze niet deugen.
De enige manier om hieruit te komen, is door je bewust te worden van hoe je jezelf behandelt. Door de cirkel te doorbreken en elk klein opruimstapje te waarderen. Dat lijkt heel makkelijk, maar is het niet. Daar heb je de steun van anderen bij nodig om dit vol te houden.
Dat zie ik gebeuren in de Krachtige Opruim Marathon, die nu bijna is afgelopen. Waar de deelnemers elkaar stimuleren en waarderen en waardoor er grootse prestaties worden neergezet, die voor de buitenwereld misschien maar kleine stapjes lijken.
Daarom ben ik bezig met het ontwikkelen van een nieuw super opruimprogramma waarin elkaar ondersteunen ook weer een belangrijke rol speelt. Het zal enigszins op de Krachtige Opruim Marathon gaan lijken, maar is minder intensief en verspreid over een langere tijd, zodat je langer begeleiding krijgt en nog meer persoonlijke aandacht.
Nieuw Opruimprogramma
Het is alleen voor mensen die écht serieus genoeg hebben van leven in de chaos en alle daaraan verbonden nadelen. Mensen die hun leven ruimer, ontspannener en gelukkiger willen maken en die daar ook echt iets voor over hebben.
Door je gratis te abonneren op de Ruimtewijzer blijf je op de hoogte van de ontwikkelingen.
Hartelijke groet,
