Uit Ruimtewijzer 25
Lijd jij er ook aan? Niet herkende, ernstige ziekte!
Er was eens een vrouwtje dat heel ernstig ziek was, maar dat zelf niet in de gaten had. Zij was namelijk niet de enige die deze ernstige ziekte had. Heel veel mensen om haar heen hadden deze ziekte ook en daarom viel het helemaal niet op dat het een ziekte was. Wat waren de verschijnselen?
Ze liep de hele dag te rennen. Het begon al bij het opstaan, vlug even aankleden, vlug even eten, vlug even opruimen. Dan bedacht ze vlug even wat ze die middag zou gaan doen. Ze deed de rest van de dingen van die ochtend zo snel ze kon, omdat ze ondertussen al bezig was met wat er die middag nog moest gebeuren.
's Middags rende ze het vuur uit haar sloffen om klaar te zijn voor wat er die avond allemaal moest gebeuren. Even koken, even eten, even afwassen....
Alles wat ze deed, deed ze EVEN: even de planten water geven, even boodschappen doen, even iets weg brengen, even...even...even...want ze had haast. Ze wilde beslist geen tijd verspillen, Daarom was 'EVEN' haar mantra geworden.
's Avonds begon ze al meteen na te denken over de volgende dag en soms ook al over de volgende week, de komende maand of het komende jaar. Ze wilde voorbereid zijn op alles wat er straks zou kunnen gaan gebeuren. Geen tijd te verliezen, dus alles moest 'even' snel, sneller, snelst.
Op een dag werd ze anders dan anders wakker. Ze merkte dat ze zich niet goed voelde. Hoofdpijn, maagpijn, zere schouders en het leek of al haar spieren pijn deden. Dat was vreemd, want zoiets had ze nooit eerder gehad. Dat wil zeggen, ze had nooit eerder gemerkt dat haar lichaam pijn deed. Daar had ze gewoon geen tijd voor genomen.
Ze schrok zich een hoedje, want hoe moest dat nou vanmiddag en vanavond en morgen en...en...en...
Ze besloot EVEN snel naar de dokter te gaan, zodat die haar EVEN beter kon maken en voor een snelle oplossing zorgen.
Deze dokter was geen gewone dokter. Het was een heel wijze man, die niet alleen naar de klachten keek, maar ook naar alles er omheen. Hij zág zijn patiënten echt en werd dus ook op handen gedragen.
Het vrouwtje wist dit niet, want ze was nooit eerder bij de dokter geweest en het interesseerde haar ook niet. Ze wilde gewoon EVEN een snelle oplossing en geen tijd verknoeien daar bij die dokter. “Wat is er aan de hand?” vroeg de dokter aan haar toen ze binnen kwam.
“Gaat u lekker zitten!”
“Nee dokter, Daar heb ik geen tijd voor. Ik wil EVEN een oplossing en moet dan snel verder. Ik kan geen tijd verspillen door te gaan zitten.”
“Mag ik u wel EVEN onderzoeken?” vroeg de dokter.
“Ja, doet u dat, maar wel EVEN snel.”
De dokter klopte wat op haar rug en luisterde met de stethoscoop naar haar hart.
“En?” vroeg het vrouwtje, “wat heb ik?”
“Tsja”, zei de dokter, “u heeft een ernstige ziekte.”
“Echt waar?” zei het vrouwtje, “maar daar heb ik helemaal geen tijd voor.”
“Nee, dat begrijp ik,” zei de dokter, “maar ik zal u toch maar vertellen wat u heeft."
"U heeft de Even-ziekte!”
“Oh”, zei het vrouwtje, “dat zal wel, maar heeft u daarvoor geen snel medicijn?”
“Ja zeker,” zei de dokter, "dat heb ik voor u".
“Luister goed. Dit is het medicijn: elke keer als u het woord 'even' gebruikt, moet u er het medicijn uit dit potje voor zetten.
“Nou, bedankt dokter,” zei ze, “dat ga ik wel EVEN doen” en ze rende de spreekkamer uit met het potje.
“Ik wil wel graag dat u over een paar dagen terugkomt om te vertellen hoe het is gegaan met dit medicijn.”
"Ja hoor,” zei ze, “dat doe ik wel EVEN.”
Ze zag niet meer hoe de dokter stilletjes glimlachte, want ze was al weggerend.
Opschieten! Ze zou zichzelf wel snel EVEN beter maken!
Thuis gekomen maakte ze het potje open en wat zat er in? Er zaten allemaal letters in: allemaal dezelfde letters. Het was de letter L. “Oké, ik doe het wel EVEN.”
Toen merkte ze voor het eerst op dat ze het woord 'EVEN' gebruikte. O ja, daar moest ze die letter L voor zetten. Even werd nu Leven. “Leven?” Ze schrok ervan.
Leven? Dat deed ze toch, of....nou ja, vooruit! Ze moest verder. Gauw EVEN...O jee, gauw LEVEN! Weer die schok. Ik kan nog net EVEN...Ik kan nog net LEVEN.. en zo ging het door: van EVEN naar LEVEN.
Even + L = Leven
Nadat ze zo steeds van 'even' Leven maakte, besefte ze langzaam maar zeker waar ze mee bezig was en zag ze dat het inderdaad een ernstige ziekte was. Ze nam toen een wijs besluit...
Voortaan zou ze gaan Leven in plaats van 'even'. Ze realiseerde zich dat 'EVEN' haar belette om te LEVEN. Ze zag ineens heel helder hoe ze steeds op weg was naar Straks en daardoor zichzelf, en dus het Leven, totaal voorbij liep, want:
Even is geen Leven!
Ze ging ook terug naar de dokter, zoals hij had gevraagd.
“En?” vroeg hij, “heeft het medicijn gewerkt?”
“Dokter, u heeft mijn Leven gered. Ik heb gezien aan welke gevaarlijke ziekte ik leed en heb uw fantastische medicijn gebruikt en zal het blijven gebruiken.
Niet EVEN, maar mijn hele LEVEN!”
Kerst- en Nieuwjaarswens
Mijn bedoeling is om voor Oud en Nieuw nog een mooie, inspirerende tekst te schrijven met daarin een wens voor het nieuwe jaar, maar omdat ik niet zeker weet of me dat gaat lukken, wil ik hier toch alvast een korte, maar niet minder gemeende wens neerzetten.
Wat ik iedereen van harte toewens is:
Hele ontspannen en blije (feest-)dagen
met heel veel ruimte, rust en reflectie
voor alles wat zich aandient
en voor iedereen een hele mooie,
open start van het nieuwe jaar 2011!
Jalada Goddijn-Koopmans
.....Alleen waar Ruimte is kunnen nieuwe dingen (ont-)staan.....