Elke dag weer krijgen we post in onze brievenbus. De een veel, de ander weinig. Hoe reageer jij erop? Ren je nieuwsgierig naar de brievenbus om te kijken wat er nu weer is gekomen, of wil je er niets mee te maken hebben en schuif je het aan de kant, of gooi je het op een stapel waar je ooit wel eens naar zult kijken, maar nu beslist niet?
De meeste mensen zullen er ergens tussenin zitten met hun reactie, maar er is ook een groot deel van de mensen dat duidelijk lijdt aan een "postfobie". Postfobie? Dit woord heb ik voor het eerst van een van mijn eerste klanten gehoord. Dit is zo ongeveer wat zij erover vertelde:
"Eigenlijk durf ik er met niemand over te praten. Het is zo irrationeel. Als ik post ga openmaken, moet ik er ook iets mee. Ik moet beslissingen nemen en het ergens laten, terwijl het al overal vol is. Vaak zijn er dingen waar ik geen raad mee weet. Bijvoorbeeld de belastingen. Ik begrijp ze gewoon niet. Dat maakt me op een bepaalde manier radeloos en ik wil het liefst alles in een hoek smijten.
Dat heb ik ook wel eens echt gedaan. Op een gegeven moment kreeg ik toen een BTW-aanslag van 10.000 euro, omdat ik niet de juiste gegevens had ingeleverd. Vreselijk! Mijn eigen schuld natuurlijk. Ik weet het: het is puur struisvogelpolitiek. Je wilt de ellende uitstellen.
Vaak denk ik van tevoren: "Oh het zal dat wel zijn" en dan maak ik het gewoon niet open, maar soms is het dan iets heel anders. Ik heb ook wel eens een belangrijke afspraak gemist, waar een hele groep op me stond te wachten, of ik was nog wel net op tijd, maar moest dan binnen een uur ergens zijn. Vreselijke stress natuurlijk.
Het is zo onlogisch. Je weet dat het er niet beter op wordt als je de post niet open maakt, maar toch doe je het niet.
Ik denk dat het met vroeger te maken heeft. Mijn moeder was mij altijd twee stappen voor. Ik was een beetje een dromerig kind. Mijn moeder was heel georganiseerd. Dan kwam ze mijn kamer binnen en zei dat ik op moest ruimen. Ze zwiepte alles uit de kast op de grond. Ook mijn geliefde "Gouden Boekjes" waar ik zo zuinig op was. Ik vond het vreselijk. Het lukte me ook gewoon niet om het opgeruimd te krijgen. Misschien is er zo wel een onbewust verzet tegen autoriteiten ontstaan. Een kinderlijk verzet tegen alles wat "moet"....
Soms gaat het even wat beter, maar als er weer van die onbegrijpelijke brieven komen van instanties, dan loop ik gewoon weg, letterlijk dus en gooi alles ongeopend op een grote hoop. Uitstel van executie, ik weet het, maar het geeft toch even ruimte, al krijg je later alles dubbel zo hard weer voor je kiezen."
Waarschijnlijk zullen meerdere mensen hier wel iets in herkennen, daarom heb ik het ook als onderwerp voor deze Ruimtewijzer gekozen; zodat je weet dat je niet de enige bent en om misschien een kleine opening te bieden om hier uit te komen. Ja, want hoe kom je hier uit?
De eerste en allerbelangrijkste voorwaarde om tot verandering te komen is: erkennen dat je een probleem hebt met de post. Misschien lijkt dat op een open deur intrappen, maar dat is het niet. Net zoals een alcoholist eerst moet toegeven en erkennen dat hij alcoholist is vóór er behandeling mogelijk is, geldt dat hierbij ook. Erkennen dat het is zoals het is.
Dat betekent beslist NIET jezelf de schuld geven of om de oren slaan met verwijten!!! Schuldgevoelens verlammen je en daar schiet je niets mee op. Voor alles is een reden en die is er ook zeker voor jouw postgedrag. Je hoeft daarvoor niet eerst je hele verleden uit te spitten. Je hoeft zelfs de reden niet te weten. Je hoeft alleen maar te erkennen hoe het nu is en te voelen dat je er onder lijdt.
De tweede voorwaarde is het ervaren van de diepe, oprechte wens er iets aan te willen veranderen. Dat verlangen moet uit jezelf komen, anders werkt het niet. Zo lang je nog het idee hebt dat je 'moet' veranderen, zal er altijd iets in jou zich blijven verzetten en je pogingen het anders aan te pakken (onbewust) saboteren. 'Moeten' komt altijd van buiten af. Alleen als 'moeten' samen valt met 'willen' (van binnenuit dus) zal er iets kunnen veranderen.
Alleen als beide voorwaarden aanwezig zijn, kun je dit overwinnen en praktische stappen gaan zetten om je achterstand weg te werken. Daarbij geldt dat je jezelf de tijd moet gunnen en niet onder druk zetten door deadlines te stellen (met kerst moet alles klaar zijn)
Besef dat het niet in een maand is ontstaan en gun jezelf alle ruimte en tijd om het ongedaan te maken. Wees geen slavendrijver. Besef ook dat iedere berg, hoe groot ook, afgegraven kan worden door stukje bij beetje te werk te gaan. Of, om een oud spreekwoord maar weer eens van stal te halen:
"Elke dag een draadje, is een hemdsmouw in een jaar"
Behandel jezelf daarbij met respect, begrip en liefde.
Een ander toepasselijk spreekwoord is:
"Je vangt meer vliegen met stroop, dan met azijn"
oftewel: met een vriendelijke, liefdevolle benadering krijg je de meeste medewerking van jezelf. Dat betekent niet dat je slap zou moeten zijn: het is wel belangrijk dat je standvastig bent en je houdt aan de afspraken die je met jezelf maakt en dat kan ook als je je aan die kleine stapjes houdt.
Naast het wegwerken van de achterstand wil je natuurlijk ook dat er niets meer bij komt. Dat betekent dat je, hoe eng je het ook vindt, al je moed bij elkaar gaat verzamelen en een wilsbesluit neemt, met je doel voor ogen, om alles wat er vanaf nu binnenkomt:
- direct open te maken én ook
- direct en met aandacht te lezen
Kijk eens of je dat kleine nieuwsgierige kind in jezelf terug kunt vinden. Die kleine wijsneus die van alles wil weten: "Wat is dat?" Die niet vooruit loopt op de zaken met allerlei fatalistische gedachten, maar open alles tegemoet treedt. Kijk of je er een spelletje van kunt maken; verzin een beloning voor jezelf. Besef dat je het niet leuk hoeft te vinden, maar dat je het wel dóet, omdat je weet dat nu éven lijden groot leed later voorkomt.
Lees hier verder over het ordenen van je administratie.
Ter inspiratie:
Brief
In antwoord op uw schrijven van
de dato dinges kan ik u berichten
ik doe reeds wat ik kan,
alleen ik kan niet veel verrichten
ik heb het zelf niet in de hand
en wat ik kan doe ik niet goed,
niet goed genoeg naar ik het kan,
dus wacht u af zoals ik ook maar doe,
verblijvend in de hoop u hiermee te verlichten:
ik doe al voor u wat ik kan.
J.B. Charles (1957)
Jalada Goddijn-Koopmans
...Alleen waar RUIMTE is, kunnen nieuwe dingen (ont-)staan...